Hereford

Jest uważana za najbardziej rozpowszechnioną na świecie rasę bydła mięsnego. Pochodzi z hrabstwa Hereford w zachodniej Anglii, gdzie przed rokiem 1700 znana była pod nazwą Hereford-shire. Utworzono ją w wyniku krzyżowania lokalnego ciężkiego czerwonego bydła roboczego z białogłowym bydłem sprowadzonym z Flandrii.
W drugiej połowie XVIII wieku doskonalenie rasy w kierunku mięsnym zapoczątkował Benjamin Tomkin. Z jego hodowli pochodzi, uważany na założyciela rasy, buhaj Silver, który utrwalił w genotypie białą głowę jako charakterystyczny wyróżnik rasowy oraz poprawił wczesność dojrzewania i cechy opasowe. Jako rasa typowo mięsna uformowała się ostatecznie pod koniec XIX wieku. Księga hodowlana została założona w roku 1846, natomiast w roku 1878 powstało Brytyjskie Stowarzyszenie Hodowców Bydła Rasy Hereford.
Obecnie hereford to rasa jednostronnie mięsna średniego kalibru. Masa ciała krów wynosi około 600 kg, zaś buhajów hodowlanych – około 900 kg; wysokość w kłębie odpowiednio: 130 cm i 135 cm Należy jednak zaznaczyć, że w niektórych stadach hodowlanych średnia masa ciała dorosłych krów wynosi ponad 700 kg. Tułów głęboki, masywny, długi, z dobrze zaznaczonym przodem i szerokim grzbietem, osadzony na krótkich, mocnych, dobrze umięśnionych, szeroko rozstawionych nogach tworzy prostokątną sylwetkę charakterystyczną dla bydła mięsnego. Głowa jest mała, krótka, o szerokim czole, z grubymi rogami skierowanymi półkoliście do tyłu i do dołu, kościec dość delikatny, skóra gruba, lecz miękka, sierść bywa często kędzierzawa. Od końca XIX w. rozpoczęto w Stanach Zjednoczonych hodowlę odmiany bezrogiej – polled hereford.
Hereford to rasa wcześnie lub średnio-wcześnie dojrzewająca; jałówki w stadach hodowlanych kryje się w wieku 15-18 miesięcy, a w stadach towarowych w wieku 15 miesięcy. Krowy są bardzo płodne, charakteryzują się łatwością ocieleń i opiekuńczością rodząc cielęta o masie około 36 kg (byczki) i około 33 kg (jałóweczki). Wydajność mleczna jest średnia. Ogromną zaletą rasy hereford jest to, że zwierzęta osiągają wysokie wskaźniki reprodukcji w warunkach minimalnego nadzoru i troski ze strony człowieka o przebieg porodu i odchów cieląt.
Średnie dobowe przyrosty w opasie wynoszą 1000 g, a 1,5-roczne, intensywnie żywione opasy osiągają masę ok. 650 kg i wydajność rzeźną dochodzącą do 65%. Jakość mięsa jest wysoka: jest ono marmurkowate, soczyste, ze znaczną ilością tłuszczu.
Bydło rasy hereford nadzwyczaj szybko i łatwo aklimatyzuje się w skrajnie trudnych warunkach klimatycznych i doskonale znosi ekstensywny pastwiskowy system utrzymania, zwłaszcza na obszarach o roślinności ubogiej i miernej jakości, a nawet na nieużytkach. Może być utrzymywane całodobowo na pastwisku, nie wymagając przy tym pomieszczeń inwentarskich.
Wspomniane zalety sprawiły, że bydło rasy hereford rozpowszechniło się na rozległych użytkach zielonych USA, Argentyny, Brazylii, Urugwaju, Chile, Meksyku, Kanady, Australii, Nowej Zelandii i RPA.
Prowadzona w ostatnich latach praca hodowlana spowodowała zwiększenie kalibru, poprawę umięśnienia i tempa wzrostu, przy jednoczesnym ograniczeniu udziału tłuszczu podskórnego w tuszy i zachowaniu takich cech, jak wczesne lub średnio-wczesne dojrzewania, marmurkowatość mięsa, łatwość porodów i dobre wykorzystanie pasz objętościowych.

hereford01