Marchigiana

Marchigiana

Jej kolebką jest region Marches w środkowo-wschodniej części Płw. Apenińskiego między Ankoną i Perugią; występuje również w Kampanii (okolice Neapolu) i na Sycylii. Początkowo używana jako bydło robocze, poczynając od końca XIX wieku była krzyżowana najpierw z rasą chianina, a później z rasą romagnola w celu poprawy cech mięsnych. W wyniku intensywnej pracy hodowlanej poprawiono umięśnienie, szczególnie zadu.
W roku 1933 podjęto decyzję o zaprzestaniu jakiegokolwiek krzyżowania i prowadzeniu selekcji w obrębie rasy w kierunku poprawy budowy ciała i mięsności. Księgi hodowlane dla tej rasy założone zostały w roku 1931, a ich prowadzenie powierzono regionalnym departamentom rolniczym.
Jest to rasa dużego kalibru. Krowy ważą 700 – 900 kg, a dorosłe buhaje osiągają masę ciała 1200 kg i więcej. Wysokość w kłębie buhajów 145-150 cm, krów 138-145 cm. Zwierzęta mają białą, krótką i gładką okrywę włosową z możliwością szarych podbarwień u samców, czarną pigmentację skóry i czarną śluzawicę. Głowa jest lekka z krótkimi rogami, tułów długi i cylindryczny z optymalnie rozwiniętym umięśnieniem szczególnie w okolicach pośladków i podudzi. Rogi średniej wielkości, czarne na końcu.
Rasa marchigiana należy do ras późno dojrzewających. Średni wiek pierwszego ocielenia wynosi ok. 31 miesięcy. Średni okres międzyocieleniowy wynosi ok. 14 miesięcy. Krowy cielą się łatwo mimo dużej masy cieląt – około 40 kg. Marchigiana charakteryzuje się wysokim potencjałem wzrostu. Średnie dzienne przyrosty wahają się w granicach 1100 – 1300 g, a wydajność rzeźna przekracza 60 %. Wołowina odznacza się wyraźną marmurkowatością.
W roku 1993 zaobserwowano w populacji tej rasy kilkanaście osobników charakteryzujących się hipertrofią mięśni. Doceniając ogromne znaczenie tej cechy dla dalszego doskonalenia rasy podjęto natychmiast prace zmierzające do jej utrwalenia i wytworzenia linii Marchigiana 2M charakteryzującej się tzw. dwupośladkowością. Pierwszym zidentyfikowanym nosicielem tej cechy był buhaj Caronte, który został przeznaczony do sztucznego unasieniania z jednym z najwyższych dla rasy indeksem selekcyjnym. Produkcję i sprzedaż jego nasienia dla potrzeb kojarzeń rozpoczęto w 1996 roku, a ocena pierwszej grupy potomstwa była pozytywna, zarówno w zakresie przebiegu wycieleń, jak i stopnia umięśnienia. W tym samym czasie rozpoczęto także produkcję embrionów od krów z hipertrofią mięśni używając nasienia buhaja Caronte.
Walory hodowlane rasy marchigiana dostrzeżono w krajach pozaeuropejskich a liczne pogłowie tego bydła znajduje się w Ameryce Łacińskiej i Południowej oraz Republice Południowej Afryki, doskonale znosząc panujące tam warunki klimatyczne.

Literatura: Rasy bydła mięsnego. Ocena, charakterystyka i przydatność do opasu.

Ocena wartości użytkowej bydła ras mięsnych za lata 2004 – 2013